Dikke pech

De titel van dit verslag is 'Dikke pech'. Daar kom ik later op terug, want eerst nog het mooie en leuke Monument Valley.

Na Grand Canyon zijn wij doorgereden naar het welbekende Monument Valley. Voor degene die de naam niks zegt; denk aan zo'n beetje alle bekende Western film van Hollywood, die zijn bijna allemaal in deze contreien opgenomen. En anders kan je ook altijd nog aan Roadrunner en Coyote denken.
We staan op een indianenreservaat op een heel simpele RV park, maar met een geweldig uitzicht. Wij kijken direct op alle bekende plaatjes van Monument Valley. Na aankomst hebben wij gelijk navraag gedaan om eventueel een tour te boeken. Dit kan met een jeep of op een paard. Aangezien je toch in het Wilde Westen bent, leek een paard ons wel het leukste. Maar dit bekijken we lekker de volgende ochtend, waar we zin in hebben.
De volgende ochtend is aangebroken en we hebben eigenlijk allemaal wel behoefte aan een rustige dag. Dus met dit gegeven en de belachelijk hoge kosten die een tour met zich meebrengt, doen we heerlijk rustig aan. Het mooie uitzicht hebben we toch al. 's Middags zijn we nog een stukje van een trail naar beneden gelopen om een beetje het idee te krijgen, hoe het daar beneden eruit ziet. De hele trail werd te lang voor Robin, dit was een 2-3 uur durende tocht. Na wat torentjes te hebben gebouwd, met zand te hebben gespeeld, wat wildlife (hagedisjes) te hebben gespot en natuurlijk de nodige foto's hebben we uiteindelijk een heerlijke dag gehad.

Toen was het op weg naar Moab voor Arches. Het liep allemaal lekker onderweg, tot er net over de helft van de rit het 'check engine' lampje ging knipperen. Even langs de kant gezet om te kijken wat we moesten doen en dat was Travellers Assistent bellen van Cruise America. Op hun advies, konden we kijken of we op de camping in Moab konden komen. Inmiddels was dit lampje ook alweer uit gegaan. Toen we in Moab aankwamen roken we een rare lucht, een soort verbrand rubber-elektriciteit-achtige lucht, deze kwam af en aan. Omdat het nog maar een klein stukje was en er nog geen rook uit de motorkap kwam, zijn we toch nog maar ff doorgereden. Op de plek gezet en maar weer Cruise America gebeld. Resultaat: we mochten geen meter meer rijden en we zouden de volgende dag worden weggesleept. We zouden 's ochtends vroeg worden teruggebeld, maar hoorden natuurlijk niks waardoor Virgil zelf heeft gebeld. Na nog een aantal telefoongesprekken later, werden we uiteindelijk door een echte trucker weggesleept naar een andere plaats die een uur terug was. Dit was wel even balen, want we hadden diezelfde dag een 3,5 uur durende rit dw andere kant voor de boeg. Dit zou dus een 4,5 uur durende rit worden en inmiddels was het al 15:00 toen we bij de garage aankwamen. Alles werd nagekeken en de monteur kon helemaal niks vinden. Hij heeft uiteindelijk met Virgil een stukje gereden en het vermoeden is, dat de remondersteuning voor het rijden in de bergen verkeerd gebruikt was. Dit was echt balen. Want hierdoor was 1,5 dag verpiept en hebben we Arches en Dinosaur (de plek waar we nog naartoe gingen die dag) gemist. En dit allemaal omdat er overal in de uitleg van Cruise America dit blijkbaar verkeerd staat uitgelegd. In the end krijgen we wel van Cruise America 1,5 dag aan camperhuur terug ter compensatie.

Inmiddels is het al 17:00 voordat we bij de garage weg konden en hadden we dus die 4,5 uur durende rit nog voor de boeg. We hebben frietjes aan Robin beloofd, omdat ze zich verrassend goed heeft gedragen, met al dat wachten. We zijn terug naar Moab gereden voor frietjes en voor ons heen heerlijke burger (nee, het was geen grote M of een van al die andere ketens) en een snelle ronde door de supermarkt. Om 21:00 begonnen we onze nog 3,5 uur durende trip naar Dinosaur. Dat werd dus in het donker rijden en naar verwachting zouden we om 01:00 aankomen, gezien de snelheid van de RV.
Op een gegeven moment gaf de TomTom een snellere route aan en Virgil drukt op Ok. We kwamen op een provinciale weg die er netjes bij lag, rustig was en een stuk minder winderig wat dan de snelweg. Maar... onze Blue Monday was nog niet afgelopen. Bij de naam van deze weg had eigenlijk al een belletje moeten rinkelen: Douglas Pass Road. Dit was dus een route een bergpas op. En dat in het donker, want hier kennen ze geen gelichting zoals we in Europa hebben. Je hebt alleen maar je koplampen. We waren inmiddels al te ver om weer om te keren en helemaal terug te rijden naar de snelweg. Dan kan door en kijken wat er op ons pad komt. Eenmaal hoger en hoger werden de bochten steeds scherper, behoorlijk stijl en de weg behoorlijk smal. De toegestane snelheid werd ook steeds lager, dus dat beloofde niet veel goeds. We waren blij dat er nauwelijks tegenliggers waren, want nu konden we beide banen gebruiken. We waren al behoorlijk geklommen, toen het ook nog begon te sneeuwen. Gelukkig was het natte sneeuw en bleef deze niet liggen, maar het was wel uitkijken met een ietswat glinsterende weg. Virgil op het puntje van de stoel en Lonneke met een fijngeknepen (maar slapende) Robin op schoot, hebben we het overleefd. We waren heel blij dat we de top over waren en weer gingen zakken. Bij het zakken waren er gelukkig niet meer van die scherpe haarspeldbochten en dit verliep behoorlijk voorspoedig. Eenmaal veilig beneden, konden we weer rustig ademhalen. De verdere rit naar de campground was behoorlijk ontspannen, omdat we soms weer door de bewoonde wereld kwamen en het ergste hadden gehad. Onderweg nog bijna wat roadkill gehad. Wat konijntjes en een uil maar die kwamen gelukkig allemaal op tijd weg.

Op de campground aangekomen; RV op de plek gezet, Robin in bed gelegd en samen nog een biertje gedronken om even te ontspannen en na te praten. Die smaakte goed om 2:00 's nachts.
De 2 minuten kortere route van TomTom heeft 45 min langer geduurd, grrrr.

De volgende ochtend wat het wel heel leuk wakker worden, want we hadden 's nachts nog niet verder kunnen kijken dan het licht van de koplampen. Ook dit wat een mooie omgeving en buiten sprongen de konijnentjes en eekhoorns vrolijk in het rond. Een nieuwe dag, dus de Blue Monday achter ons laten.
Op naar Grand Tenon voor het laatste gedeelte van onze roadtrip door Amerika.