De eerste 3 dagen

Hoera, we gaan dan eindelijk naar Amerika! Het heeft lang geduurt sinds we hebben geboekt, maar wat gaat de tijd snel , want we mogen al gaan. Wel is het nog even spannend of wij uberhaupt het vliegtuig inkomen, want:
- Virgil mocht z'n boarding pass niet online uitprinten, maar moet hiervoor naar de incheckbalie van de luchthaven.
- Robin heeft een waterpok, neeee!!! Gelukkig voelt ze zich goed, dus we gaan gewoon.
Om een lang verhaal kort te maken en snel door te gaan tot wat de reis echt leuk maakt: Virgil werd door de Amerikaanse douane getest op drugs en explosieven (hoezo discriminatie op naam, hè mohammed). En Robin werd steeds zieker in het vliegtuig en kwam helemaal onder de waterpokken te zitten. Gelukkig gaat het nu, 3 dagen later, weer helemaal goed met haar.

Nu over naar het leuke werk:
De eerste 2 dagen verbleven wij in San Fransisco, Californië. Wij sliepen in een hotel, gebouwd in 1909 en straalde nog helemaal die sfeer uit. Ze hadden zelfs een 'doorman', die we pas op de dag van voor het eerst zagen. De gangen zagen eruit, als er ieder moment een meisje met lang haar en een lange witte nachtjapon doorheen kon zweven. Goed hotel trouwens met heerlijke bedden. Wat wel jammer was, is dat heel SF te maken heeft met enorm veel daklozen. Ze vallen je niet lastig, maar het stinkt wel naar urine en het kijkt toch niet zo gezellig. Op deze manier zie je, dat wij het in Nederland toch echt zeker niet slecht hebben.
Op onze volledige dag in San Fransisco zijn wij naar het beginpunt van de 'cabelcars' gelopen en hebben wij de cabelcar gepakt naar de haven, Fishermans Warf. Dit zijn die trams van Full House. Wat mooi was om te zien, was de bediening van deze cabelcars. Volgens de geschiedenis, werden deze in eerste instantie door paarden aangedreven, maar nu natuurlijk niet meer ;) Wel werden ze nog steeds aangedreven door het oeroude systeem wat kort na de paarden werd bedacht; een kabel in de grond. Aan het begin/keerpunt van deze cabelcar, was nog steeds een draaiplateau om de tram te draaien. Dit werd handmatig gedraaid/geduwd. Leuk om te zien, dat dit behouden is gebleven.
Na dit ritje, stapten wij uit bij Lombard Street, The Crooked Street. Dit is het enigste straatje met bochten, naast alle kaarsrechten straten/blokken die er in SF zijn. Dit was heel goed te zien vanuit de boot, maar daarover straks meer.
Na een korte wandeling en een waterpoksmeerbeurt voor Robin, kwamen wij aan bij de haven. Hier hebben wij een heerlijk stuk gewandeld, tot aan Pier 39. Dit is een gezellige pier met de vele touristische winkeltjes en eettentjes die iedereen wel kent. Plus een draaimolen met twee verdiepingen, welke Robin natuurlijk helemaal geweldig vond. En ze bofte, want er kwamen teveel muntjes uit de automatische muntjesbox, waardoor ze 2 keer kon.
Na Pier 39 zijn wij teruggewandeld voor een boottocht onder de Golden Gate Bridge door. Dit was echt geweldig!! Wij kwamen eerder langs 2 mannen gelopen, welke met hun vissersboot, zelfstandig deze tour aanboden. Wij, als typische hollanders, hapte natuurlijk niet gelijk toe op deze geweldige aanbieding. Maar uiteindelijk trok dit ons veel meer, dan die grote toeristenboot die dezelfde tour voor het driedubbelen van de prijs aanbood. Wij hadden een plek bemachtigd helemaal voorop de boot, daar konden wij lekker met z'n drietjes zitten. Geweldig uitzicht hier!! Maar wel kei, maar dan ook kei koud. Het was buiten in het zonnetje iets van 20-25 graden, maar op die boot leek het wel -10. Desalniettemin, was dit echt geweldig om te zien. En een goede compromis voor een niet al te fitte Robin en een Golden Gate Bridge die eigenlijk te ver weg lag, om nog naar toe te gaan.

De volgende dag vertrokken wij met een Uber-taxi (echt geweldige optie) om de camper op te halen. Wat een bakbeest. Virgil was de gelukkige om erin weg te rijden. Hij zei gelijk al; nu snap ik waarom ze NL hiervoor een groot rijbewijs voor moeten halen. Na een aantal kilometers, een te harde bocht en de linker voet op de rem (het is een automaat), gaat het hem nu goed af. Zelfs met aanwijzingen van Lonneke, bij het achteruit inparkeren, gaat het goed. Lonneke heeft er zelf nog niet in gereden, maar dat komt nog wel. Het is echt een supermooie en comfortabele camper. Het enige minpuntje, is dat we niet met z'n drieën voorin kunnen zitten. Dus Robin zit achter mij lekker te spelen en soms te zeuren dat het lang duurt.

Met de camper zijn wij naar Carmel gereden, voor onze eerste nacht in de camper. Onderweg hadden wij bedacht oveeer de '17-mile-drive' te komen, maar deze was nergens te bekennen. Toen wij in Monteray (dit ligt naast Carmel) aankwamen, is Virgil maar even gaan vragen, waar deze weg was gebleven. Bleek dit een touristische trekpleister te zijn, in Monteray Bay zelf. Gezien de tijd, kwam dit op ons lijstje voor de volgende dag te staan.
Eenmaal bijna bij de campsite aangekomen, moeten wij (virgil) eerst een heeeel stijl smal weggetje omhoog, wat gelukkig eenrichtingsverkeer was. Er kwam iemand in een grote pickup voorbij, die vroeg waar wij heen moesten, en die stond verbaast te kijken, dat wij dat straatje omhoog moesten. Maar het lukte verrassend goed en kwamen aan op een hele gezellige familiecamping. Wij vonden het achteraf jammer, dat wij hier maar 1 nacht bleven, vooral omdat er in de buurt meer te doen was, dan wij van tevoren hadden bedacht. Anders hadden wij graag nog een bezoek gebracht aan het aquarium.
De volgende ochtend zijn wij betijds weggereden, om over de 17-mile-drive te rijden. Dit is een route langs de kust, met aan de ene kant de wereld beroemde en moeilijkste golfbaan 'Pebble beach' en aan de andere kant geweldig mooie uitzichten over rotspartijen en de zee. Dit was zo mooi om te zien. En dan te bedenken dat er precies over deze baai een mistbank hing, wat het zicht nog minder spectaculair maakten. En je kon wel zien waar het geld zit, wat een keten stonden daar.

Vervolgens zijn wij na deze drive, verder gereden naar Yosemite Park. Bij aankomst werden wij gelijk lekgeprikt door tienduizende muggen, grrrr. Maar daarover de volgende keer meer.